از عکاسی تا هولوگرافی
هولوگرافی از نظر بسیاری از ویژگی ها شبیه به عکاسی است. با این تفاوت که برای تهیه تصاویر سه بعدی از اجسام باید از واسطه هایی برای تصویرسازی استفاده کرد. در عکاسی بر اساس عملکرد دوربین های معمولی، از نور محیط به عنوان منبع نور استفاده می شود.
امواج نور مرئی نامنظم است و به همین دلیل نمی توان از آن برای ثبت اطلاعات عمق اجسام در تصاویری که از آنها عکس گرفته می شود، استفاده کرد. اگر بخواهیم از عمق سوم اجسام هم در تصویر ثبت شده اطلاعاتی وجود داشته باشد باید از منبع نوری استفاده کنیم که تک رنگ یا تک فرکانس بوده و منظم باشد. نور لیزر این ویژگی ها را دارد. بنابراین با تابش نور لیزر به اجسام مختلف، اطلاعات مربوط به عمق سوم اجسام نیز قابل ثبت خواهد بود. اما همه ماجرا به این سادگی نیست. بعد از ارسال تصویر باید بتوان آن را بازسازی کرد. برای این کار از نمایشگرهایی که قطرات آب در کنار هم تشکیل داده اند، استفاده می شود که این فرآیند نیز محدودیت های خاص خودش را دارد. با توجه به این که رنگ تصویر به فرکانس نور تابیده شده بستگی دارد، اگر برای تهیه تصاویر از یک باریکه لیزر استفاده کنیم، تصویر نهایی تک رنگ خواهد بود، اما اگراز سه باریکه لیزر که فرکانس آنها مطابق فرکانس نور رنگ های اصلی است استفاده کنیم، تصویری تمام رنگی بازسازی می شود.
استفاده از فناوری هولوگرام در رسانه برای نخستین بار در جریان اعلام نتایج انتخابات آمریکا در سال ۱۳۸۷ مورد توجه قرار گرفت. آن زمان رسانه ها در تلاش بودند با استفاده از یک روش ابتکاری در اعلام نتایج، گوی سبقت را از دیگر رسانه ربوده و از آنها پیشی گیرند. آن زمان شبکه سی.ان.ان در یک اقدام ابتکاری مورد توجه بسیاری از مخاطبان قرار گرفت. سی.ان. ان برای ارتباط با گزارشگر این شبکه در شیکاگو برای نخستین بار ارتباط هولوگرامی را در رسانه به نمایش گذاشت. اگرچه بینندگان تصور می کردند گزارشگر تلویزیونی در آن لحظه در استودیوی خبر حضور دارد، اما در حقیقت آنها بیننده تصویر هولوگرافیک از فرد گزارشگر بودند. هولوگرام یک واقعیت نیست، بلکه تصویری سه بعدی است که نمی توان مرز دنیای واقعی و مجازی را در آن تعیین کرد. با کاربردی شدن این فناوری شما می توانید در هر زمان که بخواهید فقط از طریق یک تماس تلفنی در هر نقطه ای از این دنیا در جلسات کاری یا در کنار عزیزانتان حضور مجازی داشته باشید. باید پذیرفت چه بخواهیم و چه نخواهیم به زودی شاهد ورود فناوری هایی به زندگی روزمره خواهیم بود که باید از امروز خودمان را برای استقبال از آنها آماده کنیم.
شاید در آینده ای نه چندان دور مجبور باشیم از همه این فناوری ها برای انجام امور روزمره زندگی استفاده کنیم. اگرچه عده ای از افراد برای دستیابی به فناوری هایی که روزی در فیلم های علمی ـ تخیلی دیده اند عجله دارند، اما در مقابل عده ای هم هستند که حتی از فکر کردن به چنین آینده ای در هراس هستند. شاید روزی به نظر می رسید گوشی های تلفن همراه آخرین فناوری در عرصه ارتباطات باشد، اما گویی قطار فناوری در هیچ ایستگاهی قصد توقف ندارد و همچنان با سرعت در حال حرکت است.